In beweging komen, of het nu op werk of privé is, we lopen er allemaal wel eens tegen aan. Of beter gezegd: we lopen vast.

Zelfs met het schrijven van deze blog. Ik mijmer, denk na, maak aantekeningen, brainstorm, zet koffie en begin opnieuw. De actie om mijn laptop open te klappen, laat staan om een stuk te voltooien, blijft uit. Terwijl ik de vaatwasser uitruim, nóg een kop koffie zet en mijn aantekeningen van afgelopen week doorblader, betrap ik mezelf: uitstelgedrag.

Of toch niet helemaal. Want, jij leest dit nu.

Op zoek naar mijn motivatie, mijn spark om in beweging te komen, kom ik -voor de zoveelste keer deze week- uit bij de Zelfdeterminatietheorie (Deci & Ryan 1985). Volgens deze theorie komen mensen pas echt in actie als de motivatie van binnenuit komt: intrinsiek dus. Daarvoor moet het kloppen op drie vlakken: autonomie, competentie en verbondenheid.  

  • Ervaar je de ruimte om het op je eigen manier te doen (“Ja”)
  • Voel je je onderdeel van een team, missie of hoger doel (“Ja”)
  • Heb je het vertrouwen dat je de juiste kennis en vaardigheden hebt om het te doen? (Ehm.. hier slaan toch wat twijfel en ongemak toe.) 

Aha. Mijn twijfel over mijn vertel- en schrijftalent -en dus over mijn gevoel van Competentie- houdt me vast in die brainstormende-koffiedrinkmodus. Het gevolg: uitstelgedrag. Soms uit zich dit als faalangst, black-out of perfectionisme, maar hoe dan ook: de actiemodus blijft uit. Herkenbaar?

Mooi inzicht, maar ik moet wél in actie komen. Hoe dan? Voor mezelf en misschien ook voor jou als je dit herkent, houd ik het praktisch:

Twijfel je aan je competenties? Begin ‘gewoon’ klein, vraag om feedback en onthoud: elke golf begint als rimpeling (alle clichés zijn waar).

Twijfel je aan verbondenheid? Zoek contact met anderen, bespreek je twijfels, stel vragen en ga in gesprek. Het gevoel van samen of steun helpt je over de drempel.

Geen gevoel van autonomie? Dan merk je vaak passiviteit en weerstand, alsof je geleefd wordt in plaats van zelf aan het stuur te zitten. Wat helpt: even terug naar de tekentafel. Schrijf voor jezelf op wat jij nu écht belangrijk vindt en beweeg daar stap voor stap naartoe.

Terwijl ik dit schrijf, begint het alweer te borrelen.
Maar, kleine stappen. Eerst deze tekst afronden.